Państwo dobrobytu ma służyć przede wszystkim zabezpieczeniu przed podstawowymi ryzykami życiowymi, takimi jak: starość, choroby, niepełnosprawność czy bezrobocie. Stąd powszechny dostęp do państwowego szkolnictwa i służby zdrowia, osłony socjalne w postaci ulg różnego rodzaju, zasiłki dla bezrobotnych, budownictwo komunalne, wyższe emerytury i renty, dotacje itd. Wydatki socjalne finansowane są z wysokich podatków. Popierają ją najczęściej partie socjaldemokratyczne i centrowe.
Społeczna gospodarka rynkowa stanowi połączenie gospodarki rynkowej i dużego zabezpieczenia socjalnego pracowników. Bezpośrednim jej celem jest zapewnienie pełnego zatrudnienia, walka z bezrobociem strukturalnym, regulacja stosunku pracy między pracodawcą a pracownikiem, sprawiedliwy podział dochodu narodowego, przy jednoczesnej dbałości o wzrost wydajności w gospodarce.
SGR rozwinęła się w Niemczech Zachodnich po II wojnie światowej. Koncepcja PD powstała pod wpływem tzw. ekonomii dobrobytu, a ukształtowała się po II wojnie światowej.