1970 – bezpośrednią przyczyną protestów była „regulacja” cen, na skutek której wiele artykułów dostępnych w sklepach podrożało. Robotnicy masowo zaprzestawali pracy i rozpoczynali serię strajków, będąc jednocześnie stale nękanymi przez służby, które w końcu w tzw. Czarny Czwartek otworzyły ogień do strajkujących. Polacy dowiadywali się o protestach poprzez zagłuszane radiostacje zachodnie. Protesty odbywały się także w pierwszym kwartale 1971 roku, lecz władze nie odważyły się już zbrojnie ich pacyfikować. Strajkujący utworzyli w końcu komitety i przedstawili władzy – za sprawą oficjalnych delegatów – swoje żądania. W efekcie protestów kilkadziesiąt osób zginęło, a ponad tysiąc zostało rannych, kilka tysięcy ludzi aresztowano, a skazano kilka setek, ponadto ponad półtora tysiąca Polaków straciło pracę. Wobec strajkujących stosowano wyjątkowo brutalne środki. Wydarzenia z grudnia wstrząsnęły całym krajem, a PZPR niemal całkowicie utraciło zaufanie społeczeństwa. Po konsultacji z Breżniewem, Gomułka został usunięty z funkcji I sekretarza, a zastąpił go Edward Gierek.
1968 – doszło wtedy do kulminacji nagonki antyżydowskiej, kiedy zaczęto masowo pozbawiać pracy oraz prześladować ludzi podejrzanych o pochodzenie żydowskie lub sympatyzujących z żydami. Ucierpiały także szczególnie środowiska związane z nauką i kulturą. Jednym z najtragiczniejszych tego skutków była emigracja pomarcowa, często wymuszana przez władze. W marcu tego roku trwały także bunty studenckie oraz doszło do kolejnych starć obywateli z władzami. Kościół przestrzegał przed nagonką antysemicką, zwłaszcza gdy ludzie zaczęli wychodzić na ulice (często pod przymusem), głosząc hasła typu „Syjoniści do Izraela”. W wyniku powyższych wydarzeń wizerunek Polski w świecie bardzo ucierpiał, a społeczeństwo polskie zostało mocno skłócone.
1956 – powstanie poznańskie zapoczątkowało niezadowolenie społeczne, spowodowane kolektywizacją rolnictwa, utratą majątków oraz bardzo niskimi standardami życia. Władze ponadto postanowiły ograniczyć nakład ochronę zdrowia, oświatę czy budownictwo. Ponadto rosło niezadowolenia z pracy (płac, warunków, podnoszonych norm produkcyjnych itd.) wśród robotników. Zorganizowana już demonstracja płynnie zmieniała charakter na coraz bardziej antykomunistyczny i antysowiecki. W końcu do konfrontacji z protestującymi wysłano wojsko (w tym wojsko pancerne). Ostatecznie powstanie zostało spacyfikowane 29 czerwca 1956 roku, a w jego wyniku zginęło ok. 60 osób, rannych zostało ok. 600, a ponad tysiąc zostało aresztowanych. Władze nie były jednak w stanie zataić tych wydarzeń przez zagranicznymi dziennikarzami.
Władysław Gomułka został mianowany I sekretarzem PZPR 19 października 1956 roku, tuż po wydarzeniach z Polskiego Października, kiedy to domagali się jego powrotu niezadowoleni z władzy Polacy. Gomułka został usunięty ze stanowiska w 1970 roku po tragicznych w skutkach strajkach.