Powstanie krakowskie wybuchło w 1846 roku i miało na celu odzyskanie przez Polaków niepodległości. 20-21 lutego Krakowianie zaatakowali oddział Austriaków, zaś pod dwóch dniach Kraków i okolice były już wolne. Rząd ogłosił manifest, który został bardzo entuzjastycznie przyjęty przez Polaków. Brakowało jednakże zorganizowanej, wyszkolonej armii, przez co działania powstańców ograniczały się jedynie do Krakowa i najbliższych okolic. Chłopi z Galicji, pozostając pod wpływem agitujących Austriaków, nie przyłączyli się do powstania.
Dembowski – jeden z kluczowych dowódców powstania – ginie 27 lutego podczas kolejnej próby przekonania chłopów z Galicji do dołączenia się do powstańców. Oznacza to definitywny koniec powstania.
Rabacja galicyjska była protestem chłopskim przeciwko trudnej sytuacji ekonomicznej i braku reform społecznych w Galicji. W lutym 1846 r. uzbrojone chłopskie bandy kierowane przez Jakuba Szelę zaczęły napadać na dwory, mordować właścicieli i ich rodziny oraz rabować dobytek. W wyniku rozruchów śmierć ponosi 1000 osób, wśród ofiar byli nie tylko przedstawiciele szlachty, lecz także księża nawołujący do zaprzestania rzezi. Wkrótce po upadku powstania krakowskiego, gdy chłopskie bandy przestały być potrzebne, wojska austriackie spacyfikowały wieś galicyjską.
