Po raz pierwszy polskie barwy zostały uregulowane w uchwale Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831 na wniosek posła Walentego Zwierkowskiego, wiceprezesa Towarzystwa Patriotycznego, jako propozycja kompromisowa pomiędzy barwą białą – nadaną przez Augusta II Mocnego i proponowaną przez konserwatystów i trójbarwną – biało-czerwono-szafirową – barwami konfederacji barskiej proponowanymi przez Towarzystwo Patriotyczne.
Po odzyskaniu niepodległości barwy uchwalił Sejm Ustawodawczy odrodzonej Polski 1 sierpnia 1919. Dwa lata później Ministerstwo Spraw Wojskowych wydało broszurę, w której sprecyzowano odcień czerwieni, definiując ją jako karmazyn, ale w 1927 odcień koloru czerwonego został zmieniony na cynober, ten sam kolor został użyty w definicji flagi w ustawie z 1955. Kolory flagi zostały ponownie zmienione ustawą z 31 stycznia 1980.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku biało-czerwone barwy zostały oficjalnie ustanowione jako polskie barwy narodowe. Są one niezmiennie używane jako symbol narodowy i tożsamości państwa do dzisiaj.