Antysemityzm na polskich uczelniach w czasach II RP był dość powszechny. Stosowano getto ławkowe, które polegało na wydzielaniu specjalnych miejsc dla studentów żydowskich. Na uczelnie przyjmowano określoną liczbę studentów mniejszości narodowych, która odpowiadała liczbie procentów tej mniejszości w całym kraju.
Antysemityzm był także widoczny w dyskusjach na temat Żydów i ich roli w społeczeństwie. Wiele osób wyrażało niechęć i nieufność wobec Żydów, a także powielało twierdzenia o ich gorszości rasowej i kulturowej.