Król Karol I Stuart chciał zwiększyć swoją władzę kosztem parlamentu i wprowadzić rządy absolutne. Monarcha także był anglikaninem, podczas gdy parlamentarzyści byli najczęściej purytanami. Wywołało to sprzeciw nowej szlachty mającej największą władzę w parlamencie.
Nowa szlachta była grupą społeczną, która nie posiadała tytułów szlacheckich, lecz posiadała majątki ziemskie oraz utrzymywała się z rozwoju przemysłu górniczego i metalurgicznego.