Sposoby walki z analfabetyzmem stosowane w międzywojennej Polsce:
· 1919r. – dekret o obowiązku szkolnym, dzieci od 7 do 14 lat – obowiązkowa szkoła powszechna,
· w połowie lat 20 minister oświaty Stanisław Grabski opracował ustawę, która regulowała kwestię państwowych szkół dla mniejszości narodowych – ograniczono ich liczbę na rzecz szkół utrakwistycznych – dwujęzycznych. Miało to doprowadzić do szybszej asymilacji mniejszości ze społeczeństwem dzięki nauce języka polskiego,
· 1932 r. – reforma jędrzejewiczowska – zreorganizowanie systemu edukacji i wprowadzenie nowego, jednolitego programu nauczania. Celem zmian było realizowanie wychowania państwowego – kształcenie w duchu ideologii sanacyjnej – umocnienie więzi z państwem, solidaryzm społeczny,
· 1939 r. odsetek analfabetyzmu wynosił tylko 15%, niemal całkowicie udało się zlikwidować analfabetyzm wśród dzieci i młodzieży.
W dawnej Galicji nie potrafiło pisać ani czytać aż 31,5% ludności, w Królestwie Polskim analfabetyzm wynosił 31,7% a na wschodzie – Kresach aż 54,7%.