W ostatnim okresie epoki napoleońskiej, czyli w latach 1812–1815, Polacy nadal żywili nadzieję na odzyskanie niepodległości i odbudowę Rzeczypospolitej. Mimo klęski Napoleona w Rosji i coraz trudniejszej sytuacji imperium francuskiego, wielu Polaków wierzyło, że kontynuacja działań na rzecz Napoleona może przynieść korzyści dla polskiej sprawy.
W wyniku klęski Napoleona w Rosji i utraty kontroli nad większością Europy, wielu Polaków zaczęło szukać alternatywnych sposobów na osiągnięcie niepodległości. Część zaangażowany Polaków szukała pomocy w innych mocarstwach europejskich oraz starała się przekonać zaborców do oddania niepodległości. Inna część Polaków skupiła się na działaniach konspiracyjnych i próbowała przewrotami i powstaniami odzyskać niepodległość dla Polaków.
W obu strategiach istniał jednak pewien wspólny element, którym była nadzieja na odzyskanie niepodległości i przywrócenie Rzeczypospolitej. Mimo trudności i rozczarowań Polacy nie rezygnowali z walki o swoje prawa i wolność. Działali zarówno na polu dyplomatycznym, jak i militarnym, aby przyczynić się do ostatecznego sukcesu polskiej sprawy.
Niestety, polskie nadzieje na odzyskanie niepodległości w tym okresie nie zostały spełnione. Polacy musieli jeszcze długo czekać na upadek zaborów i odrodzenie niepodległego państwa polskiego, które miało nastąpić w wyniku wydarzeń na przełomie XIX i XX wieku. Niemniej jednak, działania Polaków w ostatnim okresie epoki napoleońskiej stanowiły ważny etap w dążeniu do niepodległości i miały wpływ na rozwój polskiego narodowego ruchu wyzwoleńczego.