sadź, bo sadzić, tubka, bo tuba, mrówka, bo mrowisko, mózg, bo mózgowy.
W języku polskim występują spółgłoski dźwięczne, jak b, d, dz, dź, rz, ż, g, w, z, ź oraz bezdźwięczne, np. p, t, c, cz, sz, k, f, s, ś. Głoski te, jak możesz zauważyć, odpowiadają sobie. W zależności od tego, w którym miejscu w wyrazie się znajdują, mogą w wymowie zamieniać się, jedne na drugie, dźwięczne na bezdźwięczne, albo odwrotnie. Takie zjawisko może zajść w środku wyrazu, np. parówka – parufka, albo na jego końcu, np. staw – staf. Dodatkowo samogłoski ę i ą nie zawsze są wypowiadane tak, jak są pisane. Na końcu wyrazu ę często mówi się jako e, np. robię – robie, a w środku ę czasami staje się en np. mędrzec – mendrzec, z kolei ą – on, np. mąka – monka.