Sytuacja ożenku Klary z Wacławem jest skutkiem nienawiści Cześnika do Rejenta i odpowiedzią na próbę ożenienia Wacława z Podstoliną. Ożenek stanowi punkt kulminacyjny dramatu Aleksandra Fredry i choć wynika z konfliktu między Raptusiewiczem a Milczkiem, ma dobre skutki. Z początku bohaterowie są w skomplikowanej sytuacji: Rejent staje się dłużnikiem Podstoliny, a majątek Podstoliny przechodzi na Klarę. Dziewczyna daje skłóconym szlachcicom przykład „budującej zgody”, oferując spłatę długu Rejenta z otrzymanego właśnie majątku. Po przykładzie, który dała Klara, dochodzi do zgody między zwaśnionymi właścicielami zamku, a Rejent błogosławi małżeństwo Wacława i Klary. Dzięki postępowaniu swoich młodszych krewnych Rejent i Cześnik uświadomili sobie, że niezgoda istotnie rujnowała życie ich oraz ich bliskich przez wiele lat.
„Rujnującą niezgodę” w „Zemście” możemy zauważyć w wielu scenach, jednak najbardziej wymowna jest kłótnia zwaśnionych szlachciców o mur, który Rejent postanawia postawić na środku dziedzińca zamku. Cześnik jest temu przedsięwzięciu bardzo przeciwny i rozkazuje sługom przepędzić robotników z dziedzińca. Rozwścieczony, strzela do Rejenta. Sprzeczka skutkuje kolejnymi wzajemnymi złośliwościami. Rejent namawia robotników do złożenia fałszywych zeznań i planuje podanie Cześnika do sądu. Przez sąsiedzki konflikt Rejent nie zważa na uwagi Wacława o miłości do Klary i aranżuje jego ślub z Podstoliną. Prowadzi to do konfliktu pomiędzy ojcem a wydawanym wbrew woli na ożenek synem.
Rozprawka to forma wypowiedzi, której zadaniem jest rozstrzygnięcie problemu sformułowanego w temacie. Ma ona ściśle określoną budowę, a w zależności od przyjętego przez piszącego toku rozumowania w rozprawce może być postawiona teza bądź hipoteza. Hipotezę stawiamy w formie pytania.
W rozwiązaniu odwołano się do sytuacji z „Zemsty” Aleksandra Fredry. Pierwszy argument odwołuje się do ostatnich scen utworu i opisuje punkt kulminacyjny akcji – interwencję Klary i pogodzenie zwaśnionych właścicieli zamku. W pierwszym argumencie opisana jest sytuacja zakończenia sporu, który dzielił Rejenta i Cześnika od wielu lat. Porozumienie między bohaterami ma pozytywne skutki dla wszystkich bohaterów. Drugi argument ilustruje, że „niezgoda rujnuje”. Opisany konflikt o mur bardzo trafnie ilustruje spór, który jest głównym elementem dramatu Fredry. Nienawiść i niezgoda dzielące Cześnika i Rejenta prowadzą do nieprzyjemnych następstw i kolejnych wzajemnych złośliwości. Z perspektywy całego utworu zauważamy, że wzajemna wrogość Rejenta i Cześnika są zupełnie nieuzasadnione i niepotrzebne.