Obraz przedstawia przypowieść o siewcy. Sianie ziaren jest metaforą nauczania przez Jezusa słowa Bożego. Słowo, tak jak ziarna, może paść na różny grunt – trafić do różnych ludzi. Ludzie słuchający Jezusa, ale nierozumiejący jego nauk, są jak ziarno rzucone na drogę, które porwą ptaki. Z takiego ziarna nie wykiełkuje oczywiście żadne zboże. Słuchacze o dobrych chęciach i rozumiejący, ale niewytrwali, to grunt kamienisty. Słowo Boże uchowa się w nich, lecz nie wykiełkuje i wyrzekną się go, jeśli będzie od tego zależało ich życie, zdrowie czy bezpieczeństwo. Ziemia z chwastami to ludzie, którzy dopuszczają do siebie naukę Jezusa, ale pod wpływem doczesnych pokus (bogactwo, inne przyjemności) zapominają o naukach. Zboże wykiełkowało i urosło, jednak zasłaniają je chwasty. Ostatnia grupa to ludzie otwarci na Boga i jego słowo. Starają się słuchać i zrozumieć, są też odporni na pokus, więc nauczanie zakorzeni się w nich i wyrośnie w nich jak nasiona rzucone przez siewcę na żyzną, urodzajną glebę.
Przypowieść to epicki gatunek literacki, którego celem jest nauczanie i umoralnianie odbiorcy. Charakteryzuje się schematyzmem fabuły, uproszczoną konstrukcją postaci, oszczędnie opisanym światem przedstawionym i trzecioosobową narracją. Uproszczona konstrukcja przypowieści służy odczytaniu alegorycznego albo symbolicznego znaczenia opisanego świata, przedstawienia uniwersalnej prawdy moralnej, nauki. Przypowieści ewangeliczne opisane są w Nowym Testamencie.