(Wstęp)
Rzeźba wilczycy kapitolińskiej to odlany z jednego kawałka brązu posąg przedstawiający scenę z mitu założycielskiego Rzymu. Jej autorstwo przypisuje się zarówno Etruskom, jak i rzeźbiarzowi Antoniemu Pollaiuolo, a powstanie datuje odpowiednio na V wiek p.n.e. lub okres średniowiecza. Istnieje także wersja, którą możemy nazwać „mieszaną. Według niej posąg wilczycy odlano w V wieku, a chłopców dodano w średniowieczu. Na co dzień rzeźbę możemy oglądać w Muzeum Kapitolińskim.
(Rozwinięcie)
Zgodnie z legendą opowiadającą o założeniu Rzymu wilczyca miała odnaleźć koszyk z chłopcami nad brzegiem Tybru po tym, jak uzurpator Amuliusz rozkazał utopić dzieci w rzece. Zwierzę nakarmiło bliźnięta własnym mlekiem i właśnie tę scenę przedstawia posąg. Wilczyca patrzy w dal z otwartym pyskiem, jest wyprostowana, a jej nogi naprężone. Wydaje się czujna i skupiona, jakby wypatrywała niebezpieczeństwa. Romulus i Remus klęczą pod brzuchem wilczycy i zadzierają w góry w kierunku jej nabrzmiały piersi, sięgając ustami w kierunku sutków zwierzęcia w celu napicia się mleka.
Rzeźba nawiązuje jednocześnie do dwóch legend. Według jednej z nich wilczyca jest świętym zwierzęciem boga Marsa, a według legendy o Romulusie i Remusie bliźniacy są synami tego właśnie Boga, dlatego to wilczyca odnalazła ich i uratowała od głodowej śmierci. Rzymianie swoją politykę, gospodarkę i kulturę opierali w dużej mierze na wojnie i podbojach, a Mars był właśnie bogiem wojny. Wilczyca kapitolińska stała się symbolem Rzymu – stolicy imperium rzymskiego.
(Zakończenie)
Rzeźba wilczycy kapitolińskiej to jeden z najbardziej znanych zabytków związanych ze starożytnym Rzymem. Mimo prostoty wykonania i nietrudnej do odszyfrowania symboliki, stanowi bardzo istotny element rzymskiej historii i kultury. Mit założycielski Rzymu był istotnym elementem rzymskiej ideologii politycznej i militarnej i nadal pozostaje istotnym kluczem interpretacyjnym dla historyków, stąd ważna rola rzeźby i legendy o Romulusie i Remusie w kanonie historycznym.
Opis rzeźby powinien zawierać między innymi informacje ogólne o rzeźbie, szczegółowe przedstawienie elementów dzieła oraz wrażenia, opinie, refleksje i interpretację piszącego/oglądającego.