W przypowieści o miłosiernym Samarytaninie zostaje wyrażone wprost, że „warunkiem szczęścia wiecznego jest miłość Boga i bliźniego jak siebie samego”. Jezus opowiada o miłosiernym Samarytaninie, człowieku, który udzielił bezinteresownej pomocy napadniętemu i porzuconemu na skraju drogi wędrowcowi. Wędrowca ominęli wcześniej kapłan i Lewita, dopiero Samarytanin wzruszył się jego losem. Opatrzył rany poszkodowanego, zawiózł go do gospody i zapewnił godną opiekę za własne pieniądze. Samarytanin ukochał swojego bliźniego – drugiego człowieka – jak siebie samego i zapewnił mu takie traktowanie, jakiego sam by pragnął. Samarytanin postąpił szlachetnie, ponieważ kierowało nim miłosierdzie dla bliźniego.
Przypowieść to epicki gatunek literacki, którego celem jest nauczanie i umoralnianie odbiorcy. Charakteryzuje się schematyzmem fabuły, uproszczoną konstrukcją postaci, oszczędnie opisanym światem przedstawionym i trzecioosobową narracją. Uproszczona konstrukcja przypowieści służy odczytaniu alegorycznego albo symbolicznego znaczenia opisanego świata, przedstawienia uniwersalnej prawdy moralnej, nauki. Przypowieści ewangeliczne opisane są w Nowym Testamencie.