„Radość wzrostu i rozpacz zniszczenia były w każdej rodzinie”. – Autor wskazuje, że każda rodzina musiała zmagać się z trudnymi doświadczeniami wojennymi i borykać się ze stratami. Wskazuje on jednak, że mimo ciężkiego życia, zdarzały się również momenty radości.
„Pisałem przez pryzmat dla mnie najwyrazistszy– własnego domu. Ten dom w czasie pokoju miał swoje cechy ujemne, w czasie okupacji nie całopalił się, w czasie pogromu nie został porażony więcej niż inne domy” – Autor opisuje wojnę przez pryzmat własnego doświadczenia i na podstawie osób, których znał osobiście. Wskazuje również, że jego rodzina i przyjaciele ucierpieli tak samo, a może nawet bardziej niż inni mieszkańcy okupowanej Polski.
„Chciałbym więc tylko, aby czytający przez jego dzieje ujrzeli dzieje swoich domów i swoich rodzin i żeby wywołane wspomnienie rozdarło na chwilę nieznośny osad życia”. – Autor chciał, by jego dzieło przywołało wspomnienia opisywanych czasów, a tym samym osób, które zginęły na wojnie”
„Książka była pisana na emigracji, nie uniknąłem nieścisłości. Na przykład Andrzej Romocki (losy szesnastki) nie tańczył mazura, a odtworzyć sonie właściwego nazwiska nie mogę. Po ukazaniu się krajowego wydania powiadomiono mnie, że Aniela Załęska przeżyła powstanie. Za możliwe inne nieścisłości tyczące personaliów przepraszam uczestników i ich rodziny”.– Autor przyznaje, że w jego tekście mogą występować nieścisłości z rzeczywistym stanem rzeczy, związane z faktem, że pisał swoje dzieło na emigracji i po pewnym czasie, a dodatkowo nie miał kompletu informacji na temat losu bohaterów książki.
Wańkowicz jest uważany za mistrza polskiego reportażu. Urodził się w 1892 roku. Był pisarzem, poetą i publicystą. Założył Towarzystwo Wydawnicze „Rój”. Jego najbardziej znane dzieła to: „Karafka La Fontaine’a”, „Ziele na kraterze”, „Na tropach Smętka”.