Cechy Hamleta:
– mądry, wykształcony – studiował w Wittenberdze, potrafi analizować rzeczywistość, filozoficznie rozważa sens życia i śmierci;
– pełen ironii – często posługuje się sarkazmem, zwłaszcza wobec ludzi fałszywych, takich jak Poloniusz czy Klaudiusz; jego ironia to sposób obrony przed światem obłudy;
– rozczarowany światem – po śmierci ojca i pośpiesznym małżeństwie matki traci wiarę w ludzką szczerość i moralność; świat wydaje mu się skażony złem;
– bezlitosny – w chwilach gniewu potrafi być okrutny, np. wobec Ofelii i Poloniusza, co pokazuje jego emocjonalne rozdarcie;
– samotny – nie znajduje oparcia w bliskich, nie ufa nikomu, jego wrażliwość i inteligencja izolują go od innych;
– rozdarty – wewnętrznie walczy między obowiązkiem zemsty a moralnym sprzeciwem wobec zbrodni; jego refleksyjność paraliżuje działanie;
– tragiczny – mimo dobrych intencji ponosi klęskę; jego los prowadzi do śmierci własnej i najbliższych, a przyczyną tragedii jest zarówno zło świata, jak i jego wahanie.
1. Zwróć uwagę, że Hamlet to bohater o złożonej psychice – myśliciel, który zbyt dużo analizuje, zamiast działać.
2. Zauważ, że jego mądrość i refleksyjność czynią go wyjątkowym, ale jednocześnie stają się źródłem cierpienia.
3. Podkreśl, że ironia i rozczarowanie światem wynikają z utraty wiary w ludzi – Hamlet widzi wokół siebie obłudę i fałsz.
4. Pamiętaj, że samotność Hamleta jest duchowa – nie znajduje nikogo, kto w pełni by go zrozumiał.
5. Dostrzeż też, że jego tragizm polega na konflikcie między myślą a czynem – pragnąc dobra, nieświadomie przyczynia się do katastrofy.