Literatura barokowa chętnie posługiwała się turpizmem, czyli estetyką brzydoty. Jak pisze Janusz Pelc, barok łączył piękno z brzydotą i fascynował się paradoksami, które zadziwiały odbiorcę. Z kolei Umberto Eco zauważa, że poeci barokowi ukazywali garbuski, kobiety silnej budowy, oszpecone twarze i sceny śmierci. Takie obrazy budziły grozę, a jednocześnie fascynację, co było charakterystyczne dla barokowej sztuki i literatury.
1. Najpierw musisz przypomnieć sobie definicję turpizmu, a więc sposobu przedstawiania brzydoty, tego, co odrażające i wstrętne, jako elementu sztuki.
2. W tekście Pelca widzisz, że barok czerpał piękno nawet z brzydoty – to podstawa turpizmu.
3. Znajdź w tekście Umberta Eco przykłady, tj. garbuski, oszpecone twarze, melancholijne refleksje nad ciałem i śmiercią – to konkretne realizacje tej estetyki.
4. W ten sposób możesz udowodnić, że jedną z cech baroku była właśnie fascynacja brzydotą i jej artystyczne wykorzystanie.