Przykłady obrazowania ekspresjonistycznego to: nagromadzenie ciemnych kolorów („Na ich purpurze osiadł posępny i siny”), nagromadzenie efektów świetlnych („Ogrom bytu błyskawic wszystkich nie pomieści,/ a Jego światłość złota /strzela nad pełnię, nad ogniste łuny/ błyskawicowych potoków…”), nazwanie dźwięków: jęki, chichot, płacz, syki, dyszenie, śmiech.
Ekspresjonizm rozwinął się na początku XX wieku, jego program został sformułowany później (1918 r.) natomiast już młodopolscy artyści wykazywali tendencje charakterystyczne dla tego kierunku. Celem sztuki było wyrażenie świata wewnętrznego, służyły temu następujące środki: wyraziste kolory, deformacja, kontrasty, uproszczona forma. Świat wewnętrzy ekspresjonistów dotyczył silnie odczuwanych emocji, napięć, zmagań ze światem, przeżyć duchowych, buntu. W literaturze ekspresjonizm przyjął formę zerwania z konwencją, stosowaniem kontrastów, symboli, słownictwa nacechowanego emocjonalnie, słownictwa potocznego, wulgarnego, wykrzyknień, powtórzeń, wyliczeń, hiperboli, oksymoronów.