Przykład kontrastu: „Jasność jasności/ Zmrok zmroków / Łaska łask i gniewów Gniew”
Przykład oksymoronu: „Źródło zdrady! Kyrie elejson!”; „Przyczyno grzechu/ i zemsty, i rozpaczy szaleńczego śmiechu! Kyrie elejson!”
Przykład hiperboli: „Straszny sędzia”; „Pańskich gniewów nieskończony dzień”
Ekspresjonizm rozwinął się na początku XX wieku, jego program został sformułowany później (1918 r.) natomiast już młodopolscy artyści wykazywali tendencje charakterystyczne dla tego kierunku. Celem sztuki było wyrażenie świata wewnętrznego, służyły temu następujące środki: wyraziste kolory, deformacja, kontrasty, uproszczona forma. Świat wewnętrzy ekspresjonistów dotyczył silnie odczuwanych emocji, napięć, zmagań ze światem, przeżyć duchowych, buntu. W literaturze ekspresjonizm przyjął formę zerwania z konwencją, stosowaniem kontrastów, symboli, słownictwa nacechowanego emocjonalnie, słownictwa potocznego, wulgarnego, wykrzyknień, powtórzeń, wyliczeń, hiperboli, oksymoronów.