Użyte środki wyrazu służą wzmocnieniu odbioru, podkreśleniu wysokiego poziomu emocji, wyrażeniu wewnętrznego świata osoby mówiącej, podkreśleniu buntu, wyrażeniu nastroju niszczycielskiego pesymizmu.
Ekspresjonizm rozwinął się na początku XX wieku, jego program został sformułowany później (1918 r.) natomiast już młodopolscy artyści wykazywali tendencje charakterystyczne dla tego kierunku. Celem sztuki było wyrażenie świata wewnętrznego, służyły temu następujące środki: wyraziste kolory, deformacja, kontrasty, uproszczona forma. Świat wewnętrzy ekspresjonistów dotyczył silnie odczuwanych emocji, napięć, zmagań ze światem, przeżyć duchowych, buntu. W literaturze ekspresjonizm przyjął formę zerwania z konwencją, stosowaniem kontrastów, symboli, słownictwa nacechowanego emocjonalnie, słownictwa potocznego, wulgarnego, wykrzyknień, powtórzeń, wyliczeń, hiperboli, oksymoronów.