W obydwu utworach Mickiewicza i Kasprowicza bohaterowie występują przeciwko Bogu. Konrad oskarża Boga o obojętność wobec cierpień narodu polskiego i właśnie w imieniu narodu wadzi się z Bogiem. W Dies irae podmiot liryczny oskarża Boga o stworzenie świata pełnego zła, Adam jest przedstawicielem całej ludzkości. Konrad w Wielkiej improwizacji czuje siłę i moc, niezwykłą potęgę, rzuca Bogu wyzwanie, aby oddał mu możliwość panowania nad światem, Konrad oskarża i walczy. W Dies irae Adam nie walczy, ale jedynie oskarża Boga, buntuje się, ale ze świadomością, że jest bezbronną cząstką świata. Oba utwory są przykładem prometeizmu: buntu bohatera w imieniu ludzi z Bogiem.
Prometeusz był mitologicznym bohaterem, który wbrew woli bogów ulepił człowieka i wykradł dla niego ogień, za co poniósł karę: został przykuty do ściany, gdzie ptaki wyjadały jego odrastającą wątrobę.