Nacechowanie emocjonalne widać w wykrzyknieniach i apostrofach skierowanych do Boga: „O Boże! Tyś naszą łaską i obroną!”, „o Boże miłosierny, zmiłuj się nad nami!”, w oskarżeniach: „Na mękę wieków patrzysz niewidzącym okiem i sądzisz!”, w powtórzeniu: „Ginę! ginę! ginę!”.
Ekspresjonizm rozwinął się na początku XX wieku, jego program został sformułowany później (1918 r.) natomiast już młodopolscy artyści wykazywali tendencje charakterystyczne dla tego kierunku. Celem sztuki było wyrażenie świata wewnętrznego, służyły temu następujące środki: wyraziste kolory, deformacja, kontrasty, uproszczona forma. Świat wewnętrzy ekspresjonistów dotyczył silnie odczuwanych emocji, napięć, zmagań ze światem, przeżyć duchowych, buntu. W literaturze ekspresjonizm przyjął formę zerwania z konwencją, stosowaniem kontrastów, symboli, słownictwa nacechowanego emocjonalnie, słownictwa potocznego, wulgarnego, wykrzyknień, powtórzeń, wyliczeń, hiperboli, oksymoronów.