Pierwszy rodzaj narcyzmu uznawany jest za kliniczne zaburzenie osobowości, które przez psychologów, psychoterapeutów i psychiatrów rekomendowane jest do poddania terapii. Tego rodzaju narcyzm powoduje, że narcyz cierpi z powodu bardzo dużego skoncentrowania się na samym sobie i nie jest wyjść poza siebie, żeby skoncentrować się na drugim człowieku. Co wywołuje u niego poczucie samotności.
Drugi rodzaj narcyzmu rozumiany jest jako postawa życiowa danego człowieka. W tym ujęciu jego poziom może być bardzo zróżnicowany i ma charakter indywidualny.
Narcyzm, rozumiany jako kliniczne zaburzenie osobowości, jest dużo trudniejszy do wyleczenia i wymaga długotrwałej opieki specjalistycznej. Natomiast ten rozumiany jako postawa ma zazwyczaj łagodniejszy przebieg i nie powoduje, tak daleko idących skutków społecznych, jak poczucie osamotnienia, a jego wyleczenie jest znacznie szybsze.