· Koncepcja, w której społeczeństwo wywiera decydujący wpływ na jednostkę, to teoria społeczno-poznawcza. Głosi ona, że kluczowe w rozwoju człowieka jest uczenie się zorientowane na zdobywanie wiedzy o otaczającym świecie.
· Największe znaczenie ma przy tym uczenie się obserwacyjne, w którym reguły postępowania są przyswajane poprzez obserwacje zachowań innych ludzi oraz poznawanie konsekwencji tych zachowań. Jeśli jakieś zachowanie jest społecznie nagradzane, oznacza to, że jest to zachowanie właściwe do przyswojenia. Natomiast zachowanie spotykające się z negatywną reakcją społeczną jest odrzucane jako niewłaściwe.
· W teorii psychodynamicznej istnieją archetypy, czyli wspólne dla członków społeczeństwa wyobrażenia o określonych elementach rzeczywistości kształtujące osobowość.
· W myśl teorii humanistycznych dla prawidłowego rozwoju jednostki kluczowa jest bezwarunkowa akceptacja jednostki przez społeczeństwo. Dzieci powinny zawsze czuć się kochane i akceptowane. Nawet w sytuacjach niewłaściwych, należy ganić tylko zachowanie nie jednostkę. Dzięki temu będzie ona miała możliwość samorealizacji, czyli pełnego rozwoju zdolności i talentów.
Wszystkie trzy koncepcje różnią się wpływem społecznym na osobowość jednostki. Od wpływu nieuświadomionego poprzez archetypy jak ma to miejsce w teorii psychodynamicznej, poprzez stawianie zachowań społecznych jako podstaw kształtowania osobowości w teorii społeczno-poznawczej, do zachowania równowagi pomiędzy samorozwojem a akceptacją społeczną jak to ma miejsce w teorii humanistycznej.