Główną przyczyną tak dużej różnicy jest alternatywny splicing, który umożliwia utworzenie z jednego fragmentu DNA wielu różnych matryc mRNA. Dzieje się to podczas obróbki potranskrypcyjnej w momencie składania egzonów w różnej kolejności.
Jeśli hipotetycznie weźmiemy bardzo krótki łańcuch DNA składający się z 3 fragmentów kodujących, które nazwiemy A B C, to w wyniku obróbki postranskrypcyjnej i splicingu alternatywnego możemy otrzymać następujące matryce mRNA: A B C; A C B; B C A; C B A.
Widzisz więc, że z jednego fragmentu DNA otrzymaliśmy aż 4 różne matryce mRNA, a więc i 4 różne białka. Oczywiście w przypadku splicingu alternatywnego fragmenty mogą być dużo dłuższe, a modyfikacje bardziej skomplikowane.