Mieszanina sacharozy i zawiesiny wodorotlenku miedzi (II) po ogrzaniu zmienia zabarwienie na czarne, ponieważ sacharoza nie wykazuje właściwości redukujących, zatem nie daje pozytywnego wyniku opisywanej próby Trommera. Jeśli związek nie wykazuje właściwości redukujących, dochodzi do termicznego rozkładu wodorotlenku miedzi (II), w wyniku czego powstaje czarny osad tlenku miedzi (II), zgodnie z równaniem:
Nie jest to reakcja utleniania-redukcji, ponieważ nie dochodzi w jej przypadku do zmiany stopnia utlenienia miedzi.
Mieszanina sacharozy i zawiesiny wodorotlenku miedzi (II) na zimno powoduje powstanie klarownego, szafirowego roztworu, ponieważ wodorotlenek ten w kontakcie ze związkiem zaliczanym do związków polihydroksylowych (zawierających wiele grup -OH przy sąsiednich atomach węgla) tworzy barwny związek kompleksowy.
Próba Trommera pozwala wykryć w probówce związki o właściwościach redukujących. Jest to reakcja ze świeżo strąconym wodorotlenkiem miedzi (II), w której zawartość probówki należy podgrzać. Wówczas dochodzi do wytrącenia ceglastoczerwonego osadu, jakim jest tlenek miedzi (I), powstający w wyniku redukcji miedzi z +II w Cu(OH)2 na +I stopień utlenienia w Cu2O.
Jeśli związek nie wykazuje właściwości redukujących, dochodzi do termicznego rozkładu wodorotlenku miedzi (II), w wyniku czego powstaje czarny osad tlenku miedzi (II), zgodnie z równaniem:
Nie jest to reakcja utleniania-redukcji, ponieważ nie dochodzi w jej przypadku do zmiany stopnia utlenienia miedzi.