Początkowo w polskiej literaturze barokowej chętnie czerpano z wzorców i tendencji znanych na zachodzie Europy – pojawiały się utwory wyrażające niepokój związany z kruchością i marnością życia, podkreślające tragiczny dualizm ciała i duszy.
Jednak pisano także liczne wiersze miłosne i pochwalające korzystanie z przyjemności, często kunsztowne i bogate w ozdobniki. Bardzo popularnym nurtem był konceptyzm polegający na nieustannym zaskakiwaniu czytelnika.
Lata baroku w Polsce przypadły na czasy licznych wojen i można to było odczuć w drugiej połowie XVII stulecia (po potopie szwedzkim) Przeważały utwory religijne oraz panegiryczne (pochwalne) dotyczące zasług osób i rodów szlacheckich. Wykształcił się nurt szlachecko-ziemiański, który łączył się z tematami batalistycznymi – opisem przeżyć wojennych i dokonań wybitnych wodzów.
Rozwijało się również pamiętnikarstwo barwnie opisujące różne wydarzenia z perspektywy ich uczestnika. Ówczesna literatura charakteryzowała się licznymi makaronizmami – czyli wplataniem w wypowiedzi zwrotów czy słów obcojęzycznych, najczęściej łacińskich.
Wśród znanych twórców polskiego baroku należy wymienić:
· Macieja Kazimierza Sarbiewskiego,
· Jana Andrzeja Morszytna,
· Wacława Potockiego,
· Jana Chryzostoma Paska,
· Elżbietę Drużbacką.
Do grona poetów barokowych zalicza się też czasami Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, który zmarł jednak jeszcze w latach 80. XVI wieku. Żył i pisał zatem w epoce renesansu, ale jego twórczość była zapowiedzią niepokojów związanych z nadchodzącą epoką.