Despotia Wschodnia to ustrój, w którym władca rządzi w sposób despotyczny i jest w pewien osobliwy sposób powiązany z tamtejszymi bóstwami. Dobrym przykładem tego mogą być cywilizacje Mezopotamii i Egiptu.
Władca Babilonu, Hammurabi, był uznawany za namiestnika z woli bożej, zaś jego wola była odzwierciedleniem woli bóstwa. Jego decyzje nie podlegały też niczyjej ocenie.
Podobnie rzecz miała się w starożytnym Egipcie. Faraon był tam władcą despotycznym, który uznawany był za syna boga Re. Jego decyzje były niepodważalne, podobnie jak miało to miejsce na terenach Mezopotamii. Ustrój ten charakteryzował się silną władzą monarszą i ważnymi związkami instytucji państwa z religią.
Wiele wczesnych cywilizacji możemy określać jako despotie wschodnie. Funkcjonowanie takiego ustroju spowodowany był potrzebą stabilności, gdzie często trzeba było kontrolować duże tereny. Z koli z uwagi na duże zagrożenie od strony sąsiadujących cywilizacji, każda musiała się bronić, co często prowadziło do powierzenia władzy jednostce zarządzającej całym państwem – potrzeba opiekuna, któremu można zawierzyć swoje dobro.