Gdańsk został przyłączony do Polski na mocy II pokoju toruńskiego. Jako pierwszy port morski i „okno na świat” miasto otrzymało liczne przywileje od króla. Oprócz tego droga morska była najszybszym sposobem transportu żywności i surowców, które polska szlachta sprzedawała na Zachód. Gdańsk, z którego towary wypływały, musiał zostać w szybkim tempie rozbudowany, aby zapewnić swobodny przepływ surowców. W rezultacie nastąpił błyskawiczny rozwój miasta, zarówno jako portu, jak i miejsca handlu.
Gdańsk przez bardzo długi czas był jedynym portem morskim w Polsce: jego lokalizacja u ujścia Wisły, największej drogi morskiej kraju, ułatwiała transport surowców z całego królestwa. Dodatkowo przywileje nadawane przez kolejnych królów zmieniały miasto w wyspę tolerancyjności religijnej, co doprowadziło do migracji innowierców (osób o innym wyznaniu niż katolicyzm), często osób wykształconych, do miasta i wspierania jego rozwoju.