Edykt mediolański ostatecznie legalizował religię chrześcijańską na terenie imperium, tym samym kończąc okres prześladowań dla tej religii. Został wydany wspólnie przez Konstantyna Wielkiego w zachodnim i Licyniusza we wschodnim Imperium Rzymskim w roku 313.
Edykt musiał zostać wydany przez dwóch cesarzy, gdyż był to okres, w którym Imperium zostało już podzielone na łacińską (zachodnią) i grecką (wschodnią) część. Dzięki temu chrześcijaństwo zostało uznane za jedną z dopuszczalnych religii na obszarze całego imperium.