W malarstwie barokowym często nawiązywano do scen biblijnych. Stosowano światłocień, który polegał na celowym rozjaśnianiu najważniejszych partii obrazu, by w ten sposób zwrócić uwagę oglądających. Postacie przedstawiano w bardzo dużej dynamice – wydaje się, że są one w ruchu, przez co łatwiej jest odczytać ich emocje.
Cechą charakterystyczną obrazów Rubensa jest przedstawianie postaci, które są pulchne, puszyste. Stąd wzięło się na określenie budowy ciała nazywane „rubensowskimi kształtami”.