Zniesienie Konstytucji 3 maja było wynikiem m.in. oporu szlachty konserwatywnej, która nie akceptowała wprowadzonych reform. Byli to przede wszystkim magnaci, którzy obawiali się utraty swoich przywilejów. Wykorzystali swoje wpływy, aby zwalczać i sabotować postanowienia konstytucyjne, dążąc do przywrócenia dawnych porządków.
Mocarstwa sąsiednie obawiały się wzrostu potęgi Rzeczypospolitej i utraty wpływu na jej politykę. W rezultacie podjęły działania, które przyczyniły się do obalenia konstytucji – Rosja, na przykład, przeprowadziła interwencję zbrojną i poparła konserwatywne frakcje szlacheckie.
Instytucje państwowe w Rzeczypospolitej nie były wystarczająco silne, aby skutecznie przeciwstawić się opozycji i interwencji zewnętrznej. Brak silnej armii i niezdolność do skonsolidowania władzy sprawiły, że reformy nie mogły być odpowiednio bronione.
Społeczeństwo Rzeczypospolitej było podzielone w kwestii Konstytucji 3 maja, niektórzy akceptowali reformy i popierali idee oświeceniowe, podczas gdy inni byli sceptyczni wobec nich, obawiając się utraty swoich wpływów.
W rezultacie tych czynników Konstytucja 3 maja została ostatecznie zniesiona w 1792 roku, a Rzeczpospolita Polska stopniowo traciła swoją niezależność w wyniku kolejnych rozbiorów dokonanych przez Rosję, Prusy i Austrię.