W latach 70. XVIII wieku Polska była protektoratem imperium rosyjskiego, co oznaczało, że miała ona wpływ na wewnętrzne sprawy państwa polskiego. Jednak w 1787 roku Rosja została zaatakowana przez Imperium Osmańskie. W tej sytuacji Rosja zwróciła się do Rzeczypospolitej z prośbą o wsparcie militarne – Sejm Wielki, zwołany za zgodą cesarzowej Rosji Katarzyny II, rozpoczął obrady 6 października 1788 roku w Warszawie. Jego celem było przeprowadzenie reform wewnętrznych i modernizacja państwa, a także ustalenie nowych relacji z Rosją.
Podczas obrad Sejmu Wielkiego różne stronnictwa polityczne reprezentowane w Polsce przedstawiały swoje wizje przyszłości kraju. Były to m.in. stronnictwo dworskie, które popierało sojusz z Rosją i wzmocnienie władzy rządowej, oraz stronnictwo magnacko-republikańskie, które dążyło do przekształcenia Rzeczypospolitej w republikę na wzór Stanów Zjednoczonych. W czasie obrad dokonano także zawiązania konfederacji generalnej, która miała chronić sejm przed próbami rozwiązania. Była to forma politycznej unii, która miała gwarantować wolność i niezależność Rzeczypospolitej.
Sejm Wielki przeprowadził wiele reform i debatował nad różnymi kwestiami, takimi jak reforma wojskowa, sądownictwa, prawo wyborcze czy rola szlachty w państwie. Jego obrady trwały aż do 29 maja 1792 roku. Należy zauważyć, że nie przyniósł on pełnej realizacji zamierzonych reform. Wkrótce po zakończeniu obrad, w 1793 roku, kolejny sejm uchylił ustanowione na nim akty prawne. Ostatecznie Rzeczpospolita Obojga Narodów została podzielona między Rosję, Prusy i Austrię w wyniku trzech rozbiorów (w latach 1772, 1793 i 1795).
Podczas obrad Sejmu Wielkiego powstała pierwsza w Europie konstytucja, znana jako Konstytucja 3 Maja. Uchwalona została 3 maja 1791 roku i była jednym z najbardziej postępowych aktów prawnych swojego czasu. Gwarantowała równość wszystkich obywateli Rzeczypospolitej, wprowadzała podział władzy na trzy gałęzie (ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą) oraz ograniczała znacząco przywileje szlachty.