Sprawa innowierców odegrała istotną rolę w polityce państw ościennych wobec Rzeczypospolitej, wpływając na relacje między nimi oraz na sytuację wewnętrzną polskiego państwa. Innowiercy stanowili ważną grupę społeczną i religijną, która miała swoje specyficzne potrzeby i interesy odmienne od katolickich grup lojalnych Polsce.
W przypadku Rosji sprawa innowierców miała ogromne znaczenie, zarówno ze względów religijnych, jak i politycznych. Rosyjski Kościół Prawosławny dążył do ekspansji na ziemie Rzeczypospolitej i szerzenia swojej dominacji i objęcia wpływem mniejszości unickiej, która była częścią Kościoła katolickiego, ale zachowała elementy tradycji prawosławnej. Wsparcie rosyjskie dla innowierców miało na celu wykorzystanie pretekstu obrony braci w wierze, by zagarnąć wschodnie ziemie Rzeczypospolitej.
W okresie potopu szwedzkiego Szwedzi wykorzystali niezadowolenie innowierców, szczególnie kalwinistów, w celu osłabienia Rzeczypospolitej. Szwedzka polityka polegała na obietnicach zapewnienia im większej wolności wyznania w zamian za poparcie przeciwko polskiemu monarsze.
Pruski król Fryderyk II Hohenzollern dążył do osłabienia Kościoła katolickiego i wpływu jezuitów w Rzeczypospolitej. Popierał innowierców, zwłaszcza ewangelików, udzielając im wsparcia i przywilejów, co miało służyć osłabieniu wewnętrznej jedności Rzeczypospolitej.
Wspieranie innowierców przez państwa ościenne Rzeczypospolitej miało głównie charakter polityczny i służyło realizacji ich własnych interesów. Wsparcie dla innowierców było jednym z narzędzi wykorzystywanych do osłabienia Rzeczypospolitej, podważenia jej jedności religijnej i destabilizacji wewnętrznej sytuacji.