Tak, Warszawa w czasach stanisławowskich, czyli w drugiej połowie XVIII wieku, była uważana za jedno z największych i najważniejszych miast w Europie Środkowej. Dowodzi tego m.in. to, że w 1775 roku populacja Warszawy wynosiła około 100 000 mieszkańców. To czyniło ją największym miastem w Polsce i jednym z największych ośrodków miejskich Europy. Warszawa była stolicą Rzeczypospolitej Obojga Narodów i miejscem rezydowania króla Polski. Pełniła funkcję centrum, w którym toczyło się życie polityczne i kulturowe, a w mieście działały teatry, akademie, uniwersytety, biblioteki i inne instytucje kulturalne, przyciągając artystów, pisarzy i intelektualistów z różnych części Europy.
Podczas panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, Warszawa przeszła znaczące zmiany urbanistyczne. Wzniesiono nowe budynki, rozbudowano zamek królewski, wytyczono nowe ulice i place. Została również wzniesiona nowa siedziba Uniwersytetu Warszawskiego, który odegrał istotną rolę w rozwijaniu edukacji i nauki w mieście. Wprowadzono także planowane osiedla, co świadczyło o wzroście znaczenia miasta. Wszystkie te czynniki wskazują, że Warszawa była uważana za dużą metropolię, pełniącą kluczową funkcję w życiu politycznym, kulturalnym i społecznym ówczesnej Polski i Europy Środkowej.
Jednym z najważniejszych projektów urbanistycznych było zaprojektowanie i budowa Łazienek Królewskich. To kompleks pałacowy i parkowy, który miał służyć jako miejsce reprezentacji i wypoczynku dla monarchy i jego dworu. Łazienki Królewskie do dziś stanowią jedną z największych atrakcji turystycznych Warszawy.