Jedną z zasad demokracji szlacheckiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, która umożliwiała zrywanie sejmów, była zasada liberum veto. Według niej każdy szlachcic miał prawo do zgłoszenia weta wobec decyzji podejmowanych na obradach sejmowych. Oznaczało to, że jeśli choć jeden szlachcic zgłosił sprzeciw wobec jakiejkolwiek uchwały, to całe posiedzenie było unieważniane, co skutecznie paraliżowało proces podejmowania decyzji i uniemożliwiała osiągnięcie porozumień niezbędnych do wprowadzenia reform.
Zasada liberum veto była jednym z głównych czynników osłabiających i destabilizujących Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Często była wykorzystywana przez sąsiednie państwa, takie jak Rosja czy Prusy, które poprzez korupcję i manipulację szlachcicami wpływały na politykę wewnętrzną Rzeczypospolitej.