Insurekcja kościuszkowska wybuchła w 1794 roku w odpowiedzi na napiętą sytuację polityczną i społeczną w Polsce oraz wpływ rewolucji francuskiej na wyobraźnię społeczeństwa. Tadeusz Kościuszko, polski bohater narodowy i oficer wojskowy, stanął na czele powstania. Jego celem było zdobycie niepodległości, wprowadzenie reform społecznych i politycznych oraz stworzenie nowego ustroju państwowego. Insurekcja miała charakter zrywu narodowego i w zamierzeniu miała opierać się na masowym udziale chłopów, mieszczan i szlachty.
Jednym z kluczowych jej momentów było ogłoszenie Uniwersału połanieckiego przez Tadeusza Kościuszkę 24 marca 1794 roku na rynku w Krakowie. Akt ten proklamował zniesienie pańszczyzny, przyznanie pełnych praw obywatelskich chłopom oraz równość przed prawem dla wszystkich mieszkańców Polski. Celem głównym powstańców było wyzwolenie kraju spod obcej okupacji i przywrócenie niezależności państwa. Insurekcja dążyła do zniesienia pańszczyzny i wprowadzenia równości obywatelskiej, aby poprawić warunki życia i zlikwidować społeczne nierówności. Wydarzenia rewolucyjne we Francji inspirowały Kościuszkę i innych uczestników zrywu, którzy pragnęli wprowadzić podobne zmiany w Polsce.
Niestety, mimo początkowych sukcesów, insurekcja kościuszkowska została stłumiona przez przeważające siły rosyjskie, co doprowadziło do upadku powstania i dalszej utraty niepodległości Polski. Niemniej jednak insurekcja kościuszkowska pozostaje ważnym momentem w historii Polski, symbolizując dążenie do wolności i sprawiedliwości społecznej.