W okresie panowania saskich królów, zwłaszcza Augusta II Mocnego i Augusta III, władza monarchy była ograniczona. Królowie sascy mieli często słabą pozycję polityczną i byli zależni od wpływowych magnatów.
Rzeczpospolita borykała się z poważnymi problemami finansowymi, które wynikały z nieefektywnego systemu podatkowego, nadużyć, korupcji i niewydolności administracji skarbowej.
Kryzys finansowy osłabił państwo i utrudnił realizację ważnych inicjatyw gospodarczych i obronnych.
Państwo polsko-litewskie było także dotknięte głębokimi podziałami politycznymi i konfliktami frakcyjnymi. Różne grupy magnackie rywalizowały o wpływy i władzę, co prowadziło do częstych sporów i paraliżu politycznego. Brak jedności i współpracy utrudniał podejmowanie skutecznych decyzji i realizację reform.
Rzeczpospolita była uzależniona od wpływu obcych mocarstw, zwłaszcza Rosji, która prowadziła wobec Polski politykę protekcjonistyczną, co sprawiło, że stała się ona de facto państwem marionetkowym.
Choć istniała świadomość potrzeby reform, wiele z nich nie zostało przeprowadzonych lub zostało przeprowadzonych nieefektywnie, przyczyniając się do upadku państwa.
Wszystkie te czynniki składają się na słabość państwa polsko-litewskiego w czasach saskich. Zaniedbania w zarządzaniu, brak skutecznych reform, wewnętrzne podziały polityczne i uzależnienie od obcych mocarstw doprowadziły do osłabienia państwa i utrudniły mu skuteczną obronę i rozwój.