Na samym początku niemieckiej okupacji zaczęto prześladować i poniżać Żydów i obywateli pochodzenia Żydowskiego. Przykładem niemieckiej polityki jest miasto Będzin, gdzie spalono synagogę z 200 modlącymi się w niej Żydami. Do 1941 r. hitlerowcy niemili ustalonego planu dotyczącego Żydów. Planowano zamknąć ich w specjalnych zamkniętych strefach obok Lublina bądź wysiedlić za Ural lub Madagaskar.
Od 1939 r. ustanawiano antysemickie prawa, np. każdy Żyd od 10 roku życia musiał nosić opaskę ze złotą gwiazdą Dawida, by odróżniać ich od Polaków. Nakazywano ciężko pracować każdemu żydowskiemu mężczyźnie, pozbawiono możliwości poruszania się komunikacją publiczną. Między 1939 a 1941 r. przesiedlano Żydów do gett, gdzie gromadzono ich w nieludzkich ciasnych warunkach, wydzielając im małe porcje jedzenia.
Wraz z okupacją niemiecką w Europie podobny los spotkał Żydów mieszkających w Grecji, Francji, Holandii, Belgii czy Norwegii.