Wojna pozycyjna – to wojna, podczas której obie walczące strony zajmują silne umocnione pozycje – bunkry, schrony czy zasieki. Między armiami znajduje się tzw. „ziemia niczyja”– żadna ze stron nie ma na tym obszarze kontroli. Wsparcie przeciwnika i przesunięcie linii frontu jest bardzo utrudnione.
Cechy charakterystyczne wojny pozycyjnej:
· budowanie okopów i zasieków,
· wydzielenie pasa ziemi niczyjej,
· mała ruchliwość frontu,
· trudne przesunięcie frontu,
· małe tempo działań, które zmierzają do przełamania obrony przeciwnika,
· długotrwałe walki zaczepno-obronne,
· przewożenie zaopatrzenia i nowych oddziałów żołnierzy nocami – dzięki ciężarówkom,
· punkt oporu na linii okopów stanowiły karabiny maszynowe,
· okopy i zasieki utworzone z drutu kolczastego były wznoszone przez obydwie strony konfliktu i skutecznie powstrzymywały natarcie piechoty przeciwnika.
