Autor przypisuje, ojczyźnie takie cechy jak: wyjątkowość, doskonałość, wielkość oraz wspaniałość. Dla Krasickiego ojczyzna jest najważniejsza, zaś jej wyjątkowość wyraża się poprzez poniesione ludziom cierpienia jej względem. Cierpienie to zapewnia ludziom chwałę i dobrze spełnia obowiązek wobec ojczyzny.
Użyte środki stylistyczne:
Oksymoron: „smakują trucizny”, „pęta niezelżywe”, „chwalebne blizny”
Powtórzenia: „byle, […], byle”, „nie żal, […], nie żal”
Apostrofa: „kochanej ojczyzny”, „święta miłości”
