Pisarze oświecenia odnosili się do natury człowieka w różny sposób. Wolter w swoim dziele Kandyd, czyli optymizm wyraził swój sprzeciw dotyczący optymistycznego pojmowania świata. Autor obnażył cechy człowieka takie jak: głupota, bezmyślność i okrucieństwo. Inne zdanie miał Rousseau, który twierdził, że człowiek z natury jest dobry, ale to cywilizacja go niszczy, ponieważ świat jest pełen zepsucia. Rousseau wskazywał na ogromną rolę natury w życiu ludzkim. Sentymentaliści przywiązywali dużą uwagę do przyrody. Wolter był przedstawicielem racjonalizmu, który krytykował optymizm i ludzkie czyny
.