Klasycyzm i sentymentalizm to dwa zasadnicze nurty literackie w ramach polskiego oświecenia, które kształtowały się w XVIII wieku i przyczyniły się do rozwoju kultury polskiej.
Klasycyzm to nurt literacki nawiązujący do estetyki starożytnej Grecji i Rzymu, propagował uniwersalne wartości, takie jak rozum, umiar, prostota i harmonia. W literaturze klasycyzm przejawiał się w dążeniu do jasnej i precyzyjnej formy, wykorzystywaniu mitologii antycznej i klasycznych motywów literackich, a także w krytyce społecznej i politycznej. Przedstawiciele klasycyzmu to m.in. Ignacy Krasicki, Franciszek Ksawery Dmochowski i Józef Wybicki.
Sentymentalizm natomiast charakteryzował się wyrażaniem uczuć przez jednostkę i obcowaniem z przyrodą. Bardzo promował przebywanie na wsi i wpływ natury na człowieka. Polskim przedstawicielem sentymentalizmu był na przykład Franciszek Karpiński.
Klasycyzm był związany ze starożytnością, a sentymentalizm z przyrodą i uczuciowością. Druga część zadania to zadanie indywidualne.