W czasach oświecenia, idea sztuki jako narzędzia do uczenia i kształtowania postaw była bardzo popularna. Pisarze oświecenia uważali, że sztuka powinna być użyteczna i służyć nie tylko rozrywce, ale także edukacji i moralnemu doskonaleniu jednostki. Jednakże, wraz z rozwojem nowoczesnej sztuki, w tym sztuki abstrakcyjnej i eksperymentalnej, koncepcja ta została poddana krytyce. Zdaniem niektórych krytyków sztuka nie powinna służyć jedynie nauczaniu konkretnych wartości i postaw, ale także powinna dawać wolność artystom w wyrażaniu siebie i eksplorowaniu różnych form i tematów. Ponadto jednym z ważnych celów sztuki jest również pobudzenie emocji i odczuć u widza, co niekoniecznie musi prowadzić do nauczania określonych postaw. Zdaniem niektórych teoretyków sztuki, sztuka powinna inspirować do refleksji i indywidualnego poznania siebie, a nie narzucać gotowych schematów.
