Termin „oświecenie” oznaczał powrót do świętej roli nauki w życiu człowieka. Nurtami, które wtedy funkcjonowały były: kartezjański racjonalizm oraz empiryzm. Oświecenie wyrażało ogromny podziw do nauki, czego przykładem jest wiersz Adama Naruszewicza Balon. Ówcześni ludzie cenili sobie siłę ludzkiego rozumu i doświadczenia. Uważali, że w ten sposób można zawładnąć światem. Oprócz tego w tym okresie panował duży krytycyzm. Na przykład Wolter w swoim dziele Kandyd, czyli optymizm wyraził swój sprzeciw dotyczący optymizmu. Często, by zasygnalizować jakąś wadę klasy społecznej lub problem, sięgano po formę satyryczną, która uwypuklała problem i skłaniała odbiorców do refleksji. W oświeceniu funkcjonowało wiele nurtów takich jak: klasycyzm czy sentymentalizm. Przedstawicielem tego drugiego był między innymi Franciszek Karpiński, który w swoich wierszach silnie łączył wpływ przyrody z przełożeniem na ludzkie zachowanie.
W oświeceniu istniały różne nurty, które charakteryzowały się albo empiryzmem, albo sentymentalizmem. W tamtej epoce bardzo ważne było poznawanie świata za pomocą doświadczania.