Osoba, która w wierszu mówi o swoich uczuciach to podmiot liryczny.
Postać z wiersza wyraża radość, szczęście i zachwyt otaczającym światem. Chciałby podzielić się tą radością ze wszystkimi ludźmi dookoła, być może tak jak wiosna budzi się do życia, tak pobudzić pogodę ducha spotkanych osób.
Podmiot liryczny określa sam siebie jako „wichurę zachwytu i szczęścia”, to są główne uczucia towarzyszące mu przez cały utwór. Mówi, że „obnosi po ludziach […] śmiech i bukiety, co oznacza, że nie zachowuje tego szczęścia dla siebie, ale chce się nim podzielić z otaczającym światem. Tak jak wiosna jest dla wszystkich, niesie nadzieję, budzi wszystko do życia, tak podmiot liryczny, mówi, że „zamiast człowiekiem, powinien być wiosną”, czuje więc w sobie przejmującą radość, siłę i zachwyt, i chce obdarzyć tymi uczuciami wszystkich i wszystko dookoła.