W tytule autor mówi, że ma zielono w głowie. W pierwszej strofie rozwija tę myśl: nie tylko w głowie ma zielono, ale do tego kwitną w niej fiołki na „klombach myśli”, które zostały zasadzone tam, gdy był młody (a młodość kojarzy się właśnie z beztroską, radością, kolorami). Dodatkowo podmiot liryczny twierdzi, że ma „błękitną duszę” daną przez słońce, czyli ponownie wskazuje na swoją radość, lekkość i brak trosk.
W utworze zaskoczyło mnie opisanie nastroju za pomocą elementów przyrody (fiołki, słońce, niebo). Podobał mi się jego ogólny nastrój, zwłaszcza dobór kolorów i obrazów, niosących radość i nadzieję (zielony, niebieski, świecące słońce). Wiersz zawiera też optymistyczne przenośnie, mówiące o tym, że to, co zostało posadzone w młodości, teraz rozkwitło, a pogodna dusza nadal pozostała wolna od trosk.
Przyjrzyj się, co opisuje autor w wierszu, o jakich elementach natury pisze na początku wiersza, gdzie powtarza tytuł, a następnie rozwija ten obraz. Zastanów się, które elementy cię zaskakują (sposób opisu uczuć?), a które Ci się podobają (optymistyczny nastrój wiersza to, że jest on „kolorowy” i wesoły).