J.R.R. Tolkien w swoich powieściach stosuje „czas magiczny”, rządzi się on innymi prawami niż realistyczny. Istnieją konkretne momenty, dni, miesiące czy pory roku, kiedy coś ważnego może się zdarzyć, jeśli bohaterom uda się znaleźć w odpowiednim miejscu i wykonać odpowiednie czynności. Jednym z takich momentów jest Dzień Durina, kiedy „ostatni księżyc jesienny spotyka się na niebie ze słońcem”, nie wiadomo jednak, kiedy to zjawisko nastąpi. Elrond odczytuje na mapie krasnoludów tylko to, co „da się odczytać przy tym księżycu”, ponieważ litery księżycowe – sekretne pismo elfów – ma magiczne właściwości ujawniania się tylko w konkretnym czasie, na krótką chwilę. To wszystko wskazuje na wpływ Słońca i Księżyca na akcję utworu.
Hobbit, czyli tam i z powrotem to powieść autorstwa J.R.R. Tolkiena, która ukazała się 1937 r. Autor nawiązuje w niej do staroskandynawskich legend. Opowiada w nich o losach Bilbo Baggins, który wraz z krasnoludami wyrusza do Samotnej Góry, aby zdobyć skarby strzeżone przez Smauga.