Socjalizacja pierwotna – to początkowe przygotowanie człowieka do życia w społeczeństwie. Ma ono bardzo ważne znaczenie dla jednostki. Ma miejsce w podstawowych komórkach społecznych, czyli przede wszystkim w rodzinie. To jak jednostka zostanie ukształtowana dużo zależy od rodziny, w której się urodzi. Najważniejszymi punktami odniesienia dla dziecka są rodzice i to ich dzieci naśladują. Przykład umiejętności, którą na tym etapie jednostka nabywa, to między innymi umiejętność mówienia, dzięki której może się porozumiewać.
Socjalizacja wtórna – to etap, który zaczyna się w wieku dorosłym i trwa aż do śmierci. Należy ten etap traktować jako dalszy rozwój jednostki i jego przemiany na przestrzeni lat. Człowiek dorosły zaczyna przyjmować nowe role, uczy się czym są instytucje społeczne i wychodzi poza sferę domu rodzinnego. Jednostka zaczyna mieć możliwość wyboru otoczenia, w jakim funkcjonuje. Etap ten jest bardzo ważny w wykonywaniu pracy. Musi bowiem przyjąć zasady i normy funkcjonujące w danym np. przedsiębiorstwie. Jest to również przykład postępowania, jakie jednostka musi przyswoić na tym etapie.
Dwa etapy socjalizacji to socjalizacja pierwotna i wtórna. Socjalizacja służy uspołecznieniu człowieka, czyli przystosowaniu go do życia w społeczeństwie zgodnie z panującymi w nim normami.