A. Tylko III.
Odporność wrodzona (nieswoista) są to mechanizmy obronne, które człowiek posiada od urodzenia. Odporność wrodzona odpowiada za pierwszą i drugą linię obrony organizmu. Do pierwszej linii obrony zaliczamy: barierę ochronną w postaci skóry i błon śluzowych, substancje niszczące drobnoustroje, takie jak: kwas solny i substancje zawarte w łoju, łzach i ślinie oraz reakcje obronne na przykład kaszel, kichanie, wymioty, biegunka, czy ruch nabłonka migawkowego wypychający śluz z mikroorganizmami z dróg oddechowych do gardła. Druga linia obrony to krwinki białe na przykład makrofagi, które na drodze fagocytozy, wchłaniają i trawią drobnoustroje.
Odporność nabyta nazywana również swoistą, stanowi trzecią linię obrony organizmu i wytwarzana jest po kontakcie z danym czynnikiem chorobotwórczym i działa tylko na niego. Ten rodzaj odporności kształtuje się przez cały okres życia człowieka. Stanowią go limfocyty B i limfocyty T. Odporność swoistą ze względu na to, jaką drogą została nabyta można podzielić na czynną i bierną. Odporność czynna powstaje samodzielnie w wyniku kontaktu limfocytów z antygenem. Jeśli została ona wytworzona podczas zakażenia lub choroby to nazywana jest – odpornością czynną naturalna, a jeśli powstała na skutek podania szczepionki, czyli martwych lub osłabionych drobnoustrojów, to nazywana jest odpornością czynną sztuczną. Z odpornością bierną mamy do czynienia, gdy organizm sam nie wytwarza przeciwciał, tylko otrzymuje je z zewnątrz. Wyróżniamy odporność bierną naturalną, której przykładem jest przekazanie przeciwciał dziecku wraz z mlekiem matki lub w okresie ciąży. Natomiast odporność bierna sztuczna występuje po podaniu surowicy, czyli gotowych przeciwciał.