W państwach hellenistycznych zaczęto czcić lokalnych bogów (obok bogów greckich) oraz wprowadzono kult monarchy, który był typowy dla państw Wschodu.
Dwory hellenistyczne silnie czerpały z zakorzenionego na wschodzie kultu osoby władcy i rodziny panującej. Szczególnie dobrze widać to na przykładzie Egiptu, w którym faraona uważano za syna bóstwa.